HISTORY OF PORTUGAL: ਪੁਰਤਗਾਲ ਦਾ ਇਤਿਹਾਸ
HISTORY OF PORTUGAL: ਪੁਰਤਗਾਲ ਦਾ ਇਤਿਹਾਸ
HISTORY OF PORTUGAL: ਪੁਰਤਗਾਲ ਦਾ ਇਤਿਹਾਸ
ਪੁਰਤਗਾਲ ਯੂਰਪ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਪੁਰਾਣੇ ਦੇਸ਼ਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਹੈ। ਇਸ ਦਾ ਇਤਿਹਾਸ ਇਬੇਰੀਅਨ ਕਬੀਲਿਆਂ, ਸੇਲਟਿਕ ਲੋਕਾਂ, ਰੋਮਨ ਸਾਮਰਾਜ, ਜਰਮਨਿਕ ਰਾਜਾਂ, ਮੁਸਲਿਮ ਹਮਲਿਆਂ ਅਤੇ ਨਤੀਜੇ ਵਜੋਂ ਕ੍ਰਿਸਚੀਅਨ ਰੀਕਨਕੁਇਸਟਾ, ਅਤੇ ਅੰਤ ਵਿੱਚ, ਵਿਸ਼ਵ ਦੀ ਖੋਜ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਦਾ ਸੁਮੇਲ ਹੈ।
ਇਹ ਇਤਿਹਾਸ ਕਈ ਯੁੱਗਾਂ ਪਹਿਲਾਂ ਸ਼ੁਰੂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਜਦੋਂ ਇਬੇਰੀਅਨ ਕਬੀਲੇ ਅੱਜ ਦੇ ਪੁਰਤਗਾਲ ਦੇ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ ਵੱਸਦੇ ਸਨ। ਫਿਰ, ਪਹਿਲੀ ਹਜ਼ਾਰ ਸਾਲ ਬੀ ਸੀ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਵਿੱਚ, ਸੇਲਟਿਕ ਕਬੀਲਿਆਂ ਨੇ ਹਮਲਾ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਸਥਾਨਕ ਆਈਬੇਰੀਅਨਾਂ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾ ਲਿਆ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਹੁਣ ਸੇਲਟੀਬੇਰੀਅਨ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਲੁਸੀਟਾਨੀਅਨ, ਜੋ ਲੋਹ ਯੁੱਗ ਤੋਂ ਪੁਰਤਗਾਲ ਦੇ ਅੰਦਰੂਨੀ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ ਵੱਸਦੇ ਸਨ, ਨੂੰ ਪੁਰਤਗਾਲੀ ਰਾਸ਼ਟਰ ਦੇ ਪੂਰਵਜ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਹੀ ਕਾਰਨ ਹੈ ਕਿ ਅੱਜ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਲੁਸੋਫੋਨ ਵਰਗੇ ਨਾਮ ਹਨ, ਕੋਈ ਵਿਅਕਤੀ ਜੋ ਪੁਰਤਗਾਲੀ ਬੋਲਦਾ ਹੈ, ਜਾਂ ਲੂਸੋ–ਅਮਰੀਕਨ, ਇੱਕ ਪੁਰਤਗਾਲੀ ਅਮਰੀਕੀ ਵਿਅਕਤੀ ਹਨ। ਉਹ ਪੁਰਤਗਾਲ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਨਾਇਕ ਵਜੋਂ ਜਾਣੇ ਜਾਂਦੇ ਆਪਣੇ ਨੇਤਾ, ਵਿਰਿਆਥਸ ਦੀ ਮੌਤ ਤੱਕ ਰੋਮਨ ਫੌਜਾਂ ਨੂੰ ਸਫਲਤਾਪੂਰਵਕ ਰੋਕਣ ਲਈ ਜਾਣੇ ਜਾਂਦੇ ਸਨ।
ਕਬੀਲੇ ਨੂੰ ਰੋਮੀਆਂ ਦੁਆਰਾ ਇੱਕ ਯੋਗ ਵਿਰੋਧੀ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ, ਇਸ ਲਈ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਆਧੁਨਿਕ ਪੁਰਤਗਾਲ ਦੇ ਪੂਰੇ ਖੇਤਰ (ਡੋਰੋ ਨਦੀ ਦੇ ਦੱਖਣ ਵਿੱਚ) ਅਤੇ ਪੱਛਮੀ ਸਪੇਨ ਦੇ ਇੱਕ ਹਿੱਸੇ ਦਾ ਨਾਮ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਨਾਮ ਉੱਤੇ ਰੱਖਿਆ।
ਰੋਮਨ ਨੇ ਇਸ ਕਬੀਲੇ ਦੇ ਕਈ ਕੰਮ ਛੱਡੇ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਇਸ਼ਨਾਨ, ਮੰਦਰ, ਪੁਲ, ਸੜਕਾਂ, ਥੀਏਟਰ ਅਤੇ ਮੂਰਤੀਆਂ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਕੁਝ ਅਜੇ ਵੀ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਵੱਖ–ਵੱਖ ਹਿੱਸਿਆਂ ਵਿੱਚ ਮਿਲਦੇ ਹਨ।
ਇਹ ਬਰਬਾਰੀਅਨ ਹਮਲਿਆਂ ਤੱਕ ਚੱਲਿਆ, ਜਦੋਂ ਜਰਮਨਿਕ ਕਬੀਲੇ ਰੋਮਨ ਸਾਮਰਾਜ ਦੇ ਵੱਖ–ਵੱਖ ਹਿੱਸਿਆਂ ਵਿੱਚ ਚਲੇ ਗਏ। ਪੁਰਤਗਾਲ ਵਿੱਚ, ਇਹ ਖੇਤਰ 5ਵੀਂ ਸਦੀ ਵਿੱਚ ਜਰਮਨਿਕ ਦੁਆਰਾ ਨਿਯੰਤਰਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ। ਸੂਏਬੀ ਰਾਜ ਨੇ ਗੈਲੀਸੀਆ ਅਤੇ ਪੁਰਤਗਾਲ ਦੇ ਉੱਤਰੀ ਅਤੇ ਕੇਂਦਰ ਨੂੰ ਨਿਯੰਤਰਿਤ ਕੀਤਾ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਵਿਸੀਗੋਥਿਕ ਰਾਜ ਨੇ ਬਾਕੀ ਦੇ ਇਬੇਰੀਅਨ ਇਲਾਕੇ ਨੂੰ ਨਿਯੰਤਰਿਤ ਕੀਤਾ, ਬਾਕੀ ਦੇ ਪੁਰਤਗਾਲ ਸਮੇਤ, ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਸੂਏਬੀ ਨੂੰ ਜਿੱਤਣ ਤੱਕ ਅਤੇ ਨਤੀਜੇ ਵਜੋਂ, ਪੂਰੇ ਆਈਬੇਰੀਆ ਨੂੰ ਜਿੱਤ ਲਿਆ। ਇਹ ਉਦੋਂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜਦੋਂ ਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਸਖ਼ਤ ਜਮਾਤੀ ਢਾਂਚਾ ਪ੍ਰਗਟ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਕੁਲੀਨ ਅਤੇ ਪਾਦਰੀਆਂ ਨੂੰ ਵੱਧ ਤੋਂ ਵੱਧ ਰਾਜਨੀਤਿਕ ਅਤੇ ਸਮਾਜਿਕ ਸ਼ਕਤੀ ਮਿਲਦੀ ਹੈ।
8ਵੀਂ ਸਦੀ ਵਿੱਚ, ਇਸਲਾਮੀ ਉਮਯਾਦ ਖ਼ਲੀਫ਼ਾ ਨੇ ਅਫ਼ਰੀਕਾ ਦੇ ਉੱਤਰੀ ਹਿੱਸੇ ਤੋਂ ਆਈਬੇਰੀਅਨ ਪ੍ਰਾਇਦੀਪ ਉੱਤੇ ਹਮਲਾ ਕੀਤਾ। ਅਲ–ਅੰਦਾਲੁਸ, ਪ੍ਰਾਇਦੀਪ ਦਾ ਇਸਲਾਮੀ ਨਾਮ, ਖਲੀਫਾ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਬਣ ਗਿਆ, ਅਤੇ ਇਸਦੇ ਨਾਲ ਪੁਰਤਗਾਲ। ਪੁਰਤਗਾਲੀ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਮੁਸਲਿਮ ਅਤੀਤ ਦੀਆਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਰੱਖੀਆਂ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਸ਼ਬਦ, ਆਰਕੀਟੈਕਚਰ ਅਤੇ ਮਸ਼ਹੂਰ ‘ ਅਜੁਲੇਜੋਸ‘।
ਈਸਾਈਆਂ ਨੇ ਪ੍ਰਾਇਦੀਪ ਦੇ ਉੱਤਰ ਵਿੱਚ ਅਸਤੂਰੀਆ ਦਾ ਰਾਜ ਕਾਇਮ ਕੀਤਾ। ਇਹ ਰੀਕਨਕੁਇਸਟਾ ਤੱਕ ਸੀ, ਜਦੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਮੂਰਸ, ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ਤੋਂ ਜ਼ਮੀਨਾਂ ਨੂੰ ਮੁੜ ਜਿੱਤ ਲਿਆ ਸੀ।
ਇਸ ਰਾਜ ਵਿੱਚ, 9ਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਅੰਤ ਵਿੱਚ, ਹੁਣ ਪੁਰਤਗਾਲ ਦੇ ਉੱਤਰ ਵਿੱਚ ਸਥਿਤ ਇੱਕ ਕਾਉਂਟੀ, ਪੁਰਤਗਾਲ ਦੀ ਕਾਉਂਟੀ ਦੀ ਸਥਾਪਨਾ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ। ਕਾਉਂਟੀ ਸ਼ਕਤੀ ਵਿੱਚ ਵਧੀ ਅਤੇ 11ਵੀ ਸਦੀ ਦੇ ਅੰਤ ਵਿੱਚ, ਹੈਨਰੀ ਨਾਮ ਦੇ ਇੱਕ ਬਰਗੁੰਡੀਅਨ ਨਾਈਟ,ਜੋ ਕਿ ਰੀਕਨਕੁਇਸਟਾ ਵਿੱਚ ਲੜ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਉਸਨੂੰ ਪੁਰਤਗਾਲ ਦੀ ਗਿਣਤੀ ਵਜੋਂ ਤਾਜ ਪਹਿਨਾਇਆ ਗਿਆ ਅਤੇ ਇਸਨੂੰ ਕੋਇਮਬਰਾ ਕਾਉਂਟੀ ਵਿੱਚ ਮਿਲਾ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ।
ਹੈਨਰੀ ਦੇ ਪੁੱਤਰ, ਅਫੋਂਸੋ ਹੈਨਰੀਕਸ( Afonso Henriques) ਨੇ 1139 ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਪੁਰਤਗਾਲ ਦਾ ਰਾਜਾ ਘੋਸ਼ਿਤ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਇਸਦੀ ਰਾਜਧਾਨੀ ਗੁਆਮੇਰੇਂਸ(GUIMARÃES) ਸੀ। ਇਹ ਸ਼ਹਿਰ ਅੱਜ ਤੱਕ ਪੁਰਤਗਾਲੀਆਂ ਦੁਆਰਾ “ਰਾਸ਼ਟਰ ਦਾ ਪੰਘੂੜਾ” ਵਜੋਂ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਹਾਲਾਂਕਿ, ਇਹ ਸਿਰਫ 1179 ਵਿੱਚ ਸੀ ਕਿ ਇੱਕ ਪੋਪ ਬਲਦ ਨੇ ਅਧਿਕਾਰਤ ਤੌਰ ‘ਤੇ ਅਫੋਂਸੋ ਨੂੰ ਰਾਜਾ ਵਜੋਂ ਮਾਨਤਾ ਦਿੱਤੀ। ਦੇਸ਼ ਦੇ ਦੱਖਣ ਵੱਲ ਐਲਗਾਰਵੇ , ਅੰਤ ਵਿੱਚ 1249 ਵਿੱਚ ਜਿੱਤਿਆ ਗਿਆ, ਅਤੇ ਲਿਸਬਨ(LISBON) 1255 ਵਿੱਚ ਰਾਜਧਾਨੀ ਬਣ ਗਿਆ। ਉਸ ਸਮੇਂ ਤੋਂ, ਪੁਰਤਗਾਲ ਦੀਆਂ ਜ਼ਮੀਨੀ ਸਰਹੱਦਾਂ ਲਗਭਗ ਬਦਲੀਆਂ ਨਹੀਂ ਰਹੀਆਂ, ਯੂਰਪ ਵਿੱਚ ਸਭ ਤੋਂ ਲੰਬੀਆਂ ਸਰਹੱਦਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਮੰਨੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ ।
ਪੁਰਤਗਾਲ ਦਾ ਰਾਜ ਯੂਰਪ ਦੀ (ਅਤੇ ਖਾਸ ਤੌਰ ‘ਤੇ ਆਈਬੇਰੀਅਨ) ਰਾਜਨੀਤੀ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਰਿਹਾ, ਸਪੇਨ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਕਈ ਜੰਗਾਂ ਛੇੜ ਕੇ, ਇੰਗਲੈਂਡ ਨਾਲ ਗੱਠਜੋੜ (ਦੁਨੀਆ ਵਿੱਚ ਸਭ ਤੋਂ ਲੰਬਾ ਗੱਠਜੋੜ, ਜੋ ਅੱਜ ਤੱਕ ਚੱਲ ਰਿਹਾ ਹੈ) ਅਤੇ “ਖੋਜ ਦਾ ਯੁੱਗ” ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ ਗਿਆ।
ਇਸ ਯੁੱਗ ਵਿੱਚ, ਦੇਸ਼ ਨੇ ਇੱਕ ਵਿਸ਼ਾਲ ਸਾਮਰਾਜ ਬਣਾਇਆ, ਜਿਸਦਾ ਖੇਤਰ ਪੂਰੀ ਦੁਨੀਆ ਵਿੱਚ ਸੀ, ਦੱਖਣੀ ਅਮਰੀਕਾ ਤੋਂ ਓਸ਼ੇਨੀਆ ਤੱਕ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਤੱਟ ਦੀ ਪੜਚੋਲ ਕਰਕੇ ਅਤੇ ਮੋਰੱਕੋ ਦੇ ਤੱਟ ਵਿੱਚ ਸਾਹਸ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਕੀਤੀ, ਅਫ਼ਰੀਕਾ ਦੇ ਉੱਤਰ ਵਿੱਚ ਰੀਕਨਕੁਇਸਟਾ ਨੂੰ ਜਾਰੀ ਰੱਖਣ ਦੀ ਉਮੀਦ ਵਿੱਚ। ਪੁਰਤਗਾਲੀ ਮਲਾਹਾਂ ਨੇ ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਸਮੁੰਦਰ ਵਿੱਚ ਸਾਹਸ ਕਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਉੁਹਨਾਂ ਨੇ ਕੈਨਰੀਜ਼,ਮਦੇਰਾ, ਅਜ਼ੋਰੇਸ ਅਤੇ ਕੇਪ ਵਰਡੇ ਦੇ ਟਾਪੂਆਂ ਦੀ ਖੋਜ ਕੀਤੀ । ਇਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਪੁਰਤਗਾਲੀਆਂ ਨੇ ਅਫਰੀਕਾ ਦੇ ਤੱਟਾਂ ਦੀ ਖੋਜ ਕੀਤੀ , ਵਪਾਰਕ ਬੰਦਰਗਾਹਾ ਸਥਾਪਤ ਕੀਤੀਆ ਅਤੇ ਭਾਰਤ ਲਈ ਸਮੁੰਦਰੀ ਰਸਤੇ ਦੀ ਖੋਜ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਇਹ ਕਾਰਜ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਖੋਜੀ ਵਾਸਕੋ ਦਾ ਗਾਮਾ ਦੇ ਅਧੀਨ, 1498 ਵਿੱਚ ਕੀਤਾ ਸੀ ।
ਉਹ ਅਫਰੀਕਾ ਤੋਂ, ਅਰਬ ਵਿੱਚੋਂ ਲੰਘਦੇ ਹੋਏ, ਅਤੇ ਜਾਪਾਨ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚਦੇ ਹੋਏ, ਦੁਨੀਆ ਭਰ ਵਿੱਚ ਵਪਾਰ ਦੀ ਖੋਜ ਕਰਦੇ ਰਹੇ, ਕਈ ਚੌਕੀਆਂ ਸਥਾਪਤ ਕੀਤੀਆਂ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਬਸਤੀਆਂ ਵਿੱਚ ਵਿਕਸਤ ਹੋ ਗਈਆਂ। 1500 ਈ: ਵਿੱਚ, ਉਹ ਦੱਖਣੀ ਅਮਰੀਕਾ ਪਹੁੰਚ ਗਏ ਅਤੇ ਬ੍ਰਾਜ਼ੀਲ ਦਾ ਬਸਤੀਕਰਨ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ।
ਇਸ ਸਮੇਂ ਦੋਰਾਨ ਹੀ ਸਾਮਰਾਜ ਦਾ ਪਤਨ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਿਆ, ਹਾਲਾਂਕਿ, ਜਦੋਂ ਡੱਚ, ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਅਤੇ ਫਰਾਂਸੀਸੀ ਖੇਡ ਵਿੱਚ ਆ ਗਏ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਖਿੰਡੇ ਹੋਏ ਪੁਰਤਗਾਲੀ ਵਪਾਰਕ ਚੌਕੀਆਂ ਅਤੇ ਖੇਤਰਾਂ ਨੂੰ ਘੇਰਨਾ ਜਾਂ ਜਿੱਤਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ । 1578 ਈ: ਵਿੱਚ ਅਲਕੇਸਰ–ਕੁਇਬੀਰ ਦੀ ਲੜਾਈ ਵਿੱਚ, ਪੁਰਤਗਾਲ ਨੇ ਆਪਣਾ ਰਾਜਾ ਗੁਆ ਦਿੱਤਾ, ਸਪੇਨ ਦੇ ਨਾਲ ਇੱਕ ਵੰਸ਼ਵਾਦੀ ਸੰਘ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਬਣ ਗਿਆ ਜੋ 1640 ਤੱਕ ਚੱਲਿਆ, ਜਦੋਂ ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਇਸਨੂੰ ਦੁਬਾਰਾ ਆਜ਼ਾਦੀ ਪ੍ਰਾਪਤ ਹੋਈ।
ਉਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਦੇਸ਼ ਕਦੇ ਵੀ ਉਹ ਮਹਾਨ ਸ਼ਕਤੀ ਨਹੀਂ ਬਣਿਆ ਜੋ ਪਹਿਲਾਂ ਸੀ। ਇਸਨੇ ਕਈ ਕਲੋਨੀਆਂ (ਇਸਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਇੱਕ, ਬ੍ਰਾਜ਼ੀਲ ਸਮੇਤ) ਅਤੇ ਵਪਾਰਕ ਮਾਰਗਾਂ ਨੂੰ ਗੁਆ ਦਿੱਤਾ, ਇਸਨੇ 1755 ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਭੂਚਾਲ ਦੁਆਰਾ ਇਸਦੀ ਰਾਜਧਾਨੀ ਨੂੰ ਤਬਾਹ ਹੁੰਦੇ ਦੇਖਿਆ ਅਤੇ ਨੈਪੋਲੀਅਨ ਨੇ ਯੁੱਧਾਂ ਦੌਰਾਨ ਇਸ ਉੱਤੇ ਕਬਜ਼ਾ ਕਰ ਲਿਆ ਗਿਆ।
ਉਸ ਸਮੇਂ ਤੋਂ, ਪੁਰਤਗਾਲ ਯੂਰਪ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਮਾਮੂਲੀ ਸ਼ਕਤੀ ਸੀ, ਜਿਸ ਕੋਲ ਅਫਰੀਕਾ ਅਤੇ ਏਸ਼ੀਆ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਬਸਤੀਆਂ ਸਨ ਅਤੇ ਕਦੇ ਵੀ ਆਰਥਿਕ ਪਾਵਰਹਾਉਸ ਨਹੀਂ ਬਣ ਸਕਿਆ।
ਫਿਰ, 1910 ਵਿੱਚ, ਭ੍ਰਿਸ਼ਟਾਚਾਰ, ਕਈ ਰਾਜਿਆਂ ਨਾਲ ਅਸੰਤੁਸ਼ਟਤਾ ਅਤੇ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਦੁਆਰਾ ਦਾਅਵਾ ਕੀਤੀਆਂ ਅਫਰੀਕੀ ਜ਼ਮੀਨਾਂ ਨੂੰ ਗੁਆਉਣ ਕਾਰਨ, ਰਾਜਸ਼ਾਹੀ ਖਤਮ ਹੋ ਗਈ ਅਤੇ ਇੱਕ ਗਣਰਾਜ ਬਣਾਇਆ ਗਿਆ। ਜ਼ਬਰਦਸਤ ਧਰਮ ਨਿਰਪੱਖ, ਉਸ ਬਿੰਦੂ ਤੱਕ ਜਿੱਥੇ ਇਹ ਐਂਟੀਚਰਚ ਸੀ, ਭ੍ਰਿਸ਼ਟਾਚਾਰ, ਸਰਕਾਰੀ ਅਸਥਿਰਤਾ ਅਤੇ ਦੀਵਾਲੀਆਪਨ ਦੇ ਨੇੜੇ ਦਾਇਰ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਸ਼ਾਸਨ 1926 ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਫੌਜੀ ਤਖਤਾਪਲਟ ਨਾਲ ਖਤਮ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ।
ਇੱਕ ਫੌਜੀ ਤਾਨਾਸ਼ਾਹੀ ਸਥਾਪਤ ਕੀਤੀ ਗਈ ਅਤੇ ਫਿਰ, ਇੱਕ ਫਾਸ਼ੀਵਾਦੀ–ਵਰਗੀ ਸ਼ਾਸਨ, ‘ਐਸਟਾਡੋ ਨੋਵੋ‘ (‘ਨਵਾਂ ਰਾਜ‘), ਜਿਸ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਐਂਟੋਨੀਓ ਡੀ ਓਲੀਵੀਰਾ ਸਲਾਜ਼ਾਰ ਨੇ ਕੀਤੀ। ਇਸ ਸਮੇਂ ਨੂੰ ਤਾਨਾਸ਼ਾਹੀ, ਆਜ਼ਾਦੀ ਦੀ ਘਾਟ ਅਤੇ 1961 ਤੋਂ ਪੁਰਤਗਾਲੀ ਬਸਤੀਵਾਦੀ ਯੁੱਧ ਦੁਆਰਾ ਚਿੰਨ੍ਹਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ।
ਇਹ ਸਭ ਉਦੋਂ ਖਤਮ ਹੋਇਆ ਜਦੋਂ, 25 ਅਪ੍ਰੈਲ 1974 ਵਿੱਚ , ਕਾਰਨੇਸ਼ਨ ਕ੍ਰਾਂਤੀ ਵਾਪਰੀ, ਜੋ ਕਿ ਪੁਰਤਗਾਲੀ ਹਥਿਆਰਬੰਦ ਸੈਨਾਵਾਂ ਦੇ ਨੌਜਵਾਨ ਖੱਬੇ–ਝੂਮੇ ਵਾਲੇ ਕਪਤਾਨਾਂ ਦੀ ਇੱਕ ਲਹਿਰ, ਆਰਮਡ ਫੋਰਸਿਜ਼ ਮੂਵਮੈਂਟ (Movimento das Forças Armadas – MFA) ਦੁਆਰਾ ਚਲਾਈ ਗਈ ਸੀ। ਕ੍ਰਾਂਤੀ ਦੇ ਨਾਲ, ਜਮਹੂਰੀ ਸੁਧਾਰ ਕੀਤੇ ਗਏ ਅਤੇ ਕਈ ਪਾਰਟੀਆਂ ਦੇ ਨਾਲ ਪਹਿਲੀ ਸੁਤੰਤਰ ਚੋਣਾਂ ਹੋਈਆਂ, ਨਾਲ ਹੀ ਪੁਰਤਗਾਲ ਦੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਕਲੋਨੀਆਂ ਦੀ ਆਜ਼ਾਦੀ ਵੀ ਹੋਈ।
ਇਸ ਨੇ PREC (ਪ੍ਰੋਸੈਸੋ ਰਿਵੋਲਿਊਸ਼ਨਰੀਓ ਐਮ ਕਰਸੋ – ਚੱਲ ਰਹੀ ਇਨਕਲਾਬੀ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆ) ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਵੀ ਕੀਤੀ, ਇੱਕ ਸਮਾਂ ਜਦੋਂ MFA ਦੇ ਅੰਦਰ ਰੂੜ੍ਹੀਵਾਦੀ ਅਤੇ ਖੱਬੇ–ਪੱਖੀ ਝੁਕਾਅ ਵਾਲੀਆਂ ਤਾਕਤਾਂ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰਦੀਆਂ ਸਨ, ਜਿਸਨੂੰ ਰਾਜਨੀਤਿਕ ਗੜਬੜ, ਹਿੰਸਾ, ਅਸਥਿਰਤਾ, ਅਤੇ ਨਿੱਜੀ ਜ਼ਮੀਨਾਂ ਦਾ ਰਾਸ਼ਟਰੀਕਰਨ ਅਤੇ ਜ਼ਬਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਇਹ 25 ਨਵੰਬਰ 1975 ਨੂੰ ਖ਼ਤਮ ਹੋ ਗਿਆ, ਜਦੋਂ ਐਮਐਫਏ ਮਾਡਰੇਟ ਮੁੱਖ ਤਾਕਤ ਵਜੋਂ ਪ੍ਰਗਟ ਹੋਏ।
ਫਿਰ ਵੀ, ਇਨਕਲਾਬੀ ਪ੍ਰਾਪਤੀਆਂ ਨੂੰ ਭੁਲਾਇਆ ਨਹੀਂ ਗਿਆ ਸੀ, ਸੰਵਿਧਾਨ ਨੇ ਅੱਜ ਤੱਕ ਸਮਾਜਵਾਦ ਨੂੰ ਸਾਕਾਰ ਕਰਨ ਦਾ ਵਾਅਦਾ ਕੀਤਾ, ਨਾਲ ਹੀ ਵਿਆਪਕ ਰਾਸ਼ਟਰੀਕਰਨ ਅਤੇ ਜ਼ਮੀਨੀ ਜ਼ਬਤੀਆਂ ਨੂੰ ਨਾ–ਮੁੜਨਯੋਗ ਘੋਸ਼ਿਤ ਕੀਤਾ, ਹਾਲਾਂਕਿ, ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਹੁਣ ਉਲਟ ਗਏ ਹਨ।
ਅੱਜਕੱਲ੍ਹ, ਪੁਰਤਗਾਲ ਦੁਨੀਆ ਦੇ 15 ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਟਿਕਾਊ ਰਾਜਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਹੈ ਅਤੇ ਤੀਜਾ ਸਭ ਤੋਂ ਸ਼ਾਂਤੀਪੂਰਨ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਵਿੱਚ ਉੱਚ ਜੀਵਨ ਪੱਧਰ ਅਤੇ ਇੱਕ ਚੰਗੀ ਆਰਥਿਕਤਾ ਹੈ। ਇਹ ਨਾਟੋ, ਆਰਥਿਕ ਸਹਿਕਾਰਤਾ ਅਤੇ ਵਿਕਾਸ ਸੰਗਠਨ (OECD), ਯੂਰਪੀਅਨ ਫਰੀ ਟਰੇਡ ਐਸੋਸੀਏਸ਼ਨ (ਈਐਫਟੀਏ) ਅਤੇ ਪੁਰਤਗਾਲੀ ਭਾਸ਼ਾ ਦੇਸ਼ਾਂ ਦੀ ਕਮਿਊਨਿਟੀ ਦਾ ਇੱਕ ਸੰਸਥਾਪਕ ਮੈਂਬਰ ਸੀ। ਇਹ 1986 ਵਿੱਚ ਯੂਰਪੀਅਨ ਆਰਥਿਕ ਭਾਈਚਾਰੇ (ਹੁਣ ਯੂਰਪੀਅਨ ਯੂਨੀਅਨ) ਵਿੱਚ ਦਾਖਲ ਹੋਇਆ ਸੀ ਅਤੇ ਇਸਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਕੱਟੜ ਸਮਰਥਕਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਹੈ|
ਇਹ ਸੁੰਦਰ “ਸਮੁੰਦਰ ਦੇ ਕਿਨਾਰੇ ਲਾਇਆ ਬਾਗ” ਇੱਕ ਸੁੰਦਰ ਅਤੇ ਅਮੀਰ ਦੇਸ਼ ਹੈ, ਜੋ ਕਿ ਹਰ ਛੋਟੇ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਕਹਾਣੀਆਂ ਨਾਲ ਭਰਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ ਜੋ ਤੁਸੀਂ ਲੱਭ ਸਕਦੇ ਹੋ ਅਤੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਪਰੰਪਰਾਵਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਜੋ ਸੇਲਟਸ, ਰੋਮਨ, ਮੁਢਲੇ ਈਸਾਈਆਂ ਜਾਂ ਇੱਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਵਾਪਸ ਵੀ ਲੱਭੀਆਂ ਜਾ ਸਕਦੀਆਂ ਹਨ। ਦੂਸਰੇ ਦੇਸਾਂ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਲਈ ਪੁਰਤਗਾਲ ਨੇ ਹਮੇਸ਼ਾ ਦਰਵਾਜੇ ਖੁੱਲੇ ਰੱਖੇ ਹਨ।
